มีบิลด์อิน (Built-in) ไทป์มากกว่า

1. แบบบูลีน (bool)
2. กลุ่มจำนวนเต็มมีเครื่องหมาย (Signed integral)
   • sbyte
   • short
   • int
   • long
3. กลุ่มจำนวนเต็มไม่มีเครื่องหมาย (Unsigned integral)
   • byte
   • ushort
   • uint
   • ulong
4. กลุ่มมีทศนิยม (Floating point)
   • float
   • double
5. แบบตัวหนึ่งตัวอักษร (char)
6. แบบทศนิยมความละเอียดสองเท่า (decimal)

ชนิดข้อมูลแบบบูลีน

มีความเป็นไปได้เพียงสองอย่างคือจริง (true) และเท็จ (false) หากประกาศตัวแปรโดยไม่กำหนดค่าจะมีค่าโดยปริยายเป็นเท็จ ปรกติเราจะใช้บูลีนเพื่อตรวจสอบสถานะภายในคำสั่ง if หรือคำสั่งในกลุ่มวนซ้ำ ในโค้ดตัวอย่างบรรทัดที่ 1 ใช้คำสั่ง using เพื่อนำเข้าเนมสเปส System เพราะมีนิยามของชนิดข้อมูลแบบบูลีนอยู่ในนั้น คำสั่งบรรทัดที่ 4 ถึง 11 คือนิยามคลาส BooleanExample เพื่อแสดงวิธีใช้งานตัวแปรที่มีชนิดข้อมูลแบบบูลีน บรรทัด 8 ประกาศตัวแปรชนิดบูลีน บรรทัด 9 คือคำสั่งแสดงผลัพธ์ที่คอนโซล ผลลัพธ์ที่ได้เมื่อรันโปรแกรมคือ true

ชนิดข้อมูลแบบจำนวนเต็ม

• บรรทัด 8 ประกาศตัวแปรชนิด sbyte ซึ่งมีขนาดแปดบิต เก็บค่าได้ระหว่าง -128 ถึง 127 และมีค่าโดยปริยายเป็นศูนย์ บรรทัด 9 คือคำสั่งแสดงผลัพธ์ที่คอนโซล ผลลัพธ์ที่ได้เมื่อรันโปรแกรมคือ 23
• บรรทัด 10 ประกาศตัวแปรชนิด short ซึ่งมีขนาดสิบหกบิต เก็บค่าได้ระหว่าง -32,768 ถึง 32,768 และมีค่าโดยปริยายเป็นศูนย์ บรรทัด 11 คือคำสั่งแสดงผลัพธ์ที่คอนโซล ผลลัพธ์ที่ได้เมื่อรันโปรแกรมคือ -1109 
• บรรทัด 12 ประกาศตัวแปรชนิด int ซึ่งมีขนาดสามสิบสองบิต เก็บค่าได้ระหว่าง -2,147,483,648 ถึง 2,147,483,648 และมีค่าโดยปริยายเป็นศูนย์ บรรทัด 13 คือคำสั่งแสดงผลัพธ์ที่คอนโซล ผลลัพธ์ที่ได้เมื่อรันโปรแกรมคือ 51092
• บรรทัด 14 ประกาศตัวแปรชนิด long ซึ่งมีขนาดหกสิบสี่บิต เก็บค่าได้ระหว่าง -9,223,372,036,854,775,808 ถึง 9,223,372,036,854,775,808 และมีค่าโดยปริยายเป็น 0L บรรทัด 15 คือคำสั่งแสดงผลัพธ์ที่คอนโซล ผลลัพธ์ที่ได้เมื่อรันโปรแกรมคือ -7091821871 โปรดสังเกตการใส่ตัวอักษร L ไว้หลังตัวเลขที่กำหนดค่าในบรรทัดที่ 14 ซึ่งทำหน้าที่บอกให้คอมไพเลอร์รู้ว่าเป็นค่าแบบ long
   

ชนิดข้อมูลแบบจำนวนเต็ม ไม่มีเครื่องหมาย

• บรรทัด 8 ประกาศตัวแปรชนิด byte ซึ่งมีขนาดแปดบิต เก็บค่าได้ระหว่าง 0 ถึง 255 และมีค่าโดยปริยายเป็นศูนย์ บรรทัด 9 คือคำสั่งแสดงผลัพธ์ที่คอนโซล ผลลัพธ์ที่ได้เมื่อรันโปรแกรมคือ 62
• บรรทัด 10 ประกาศตัวแปรชนิด ushort ซึ่งมีขนาดสิบหกบิต เก็บค่าได้ระหว่าง 0 ถึง 65,535 และมีค่าโดยปริยายเป็นศูนย์ บรรทัด 11 คือคำสั่งแสดงผลัพธ์ที่คอนโซล ผลลัพธ์ที่ได้เมื่อรันโปรแกรมคือ 42019
• บรรทัด 12 ประกาศตัวแปรชนิด uint ซึ่งมีขนาดสามสิบสองบิต เก็บค่าได้ระหว่าง 0 ถึง  4,294,967,295 และมีค่าโดยปริยายเป็นศูนย์ บรรทัด 13 คือคำสั่งแสดงผลัพธ์ที่คอนโซล ผลลัพธ์ที่ได้เมื่อรันโปรแกรมคือ 1151092
• บรรทัด 14 ประกาศตัวแปรชนิด ulong ซึ่งมีขนาดหกสิบสี่บิต เก็บค่าได้ระหว่าง 0 ถึง 18,446,744,073,709,551,615 และมีค่าโดยปริยายเป็น 0L บรรทัด 15 คือคำสั่งแสดงผลัพธ์ที่คอนโซล ผลลัพธ์ที่ได้เมื่อรันโปรแกรมคือ 17091821871 โปรดสังเกตการใส่ตัวอักษร L ไว้หลังตัวเลขที่กำหนดค่าในบรรทัดที่ 14 ซึ่งทำหน้าที่บอกให้คอมไพเลอร์รู้ว่าเป็นค่าแบบ long
   

สุดท้ายคือตัวอย่างบิลด์อินไทป์อีกสี่แบบคือ float, double, char และ decimal

• ในโค้ดตัวอย่างบรรทัดที่ 1 ใช้คำสั่ง using เพื่อนำเข้าเนมสเปส System เพราะมีนิยามของชนิดข้อมูลจำนวนเต็มแบบไม่มีเครื่องหมายทั้งหมดอยู่ในนั้น คำสั่งบรรทัดที่ 4 ถึง 19 คือนิยามคลาส MoreTypeExample เพื่อแสดงวิธีใช้งานตัวแปรที่มีชนิดข้อมูลสี่แบบแบบดังที่กล่าวมาข้างต้น 
• บรรทัด 8 ประกาศตัวแปรชนิด float  ซึ่งมีขนาดสามสิบสองบิต เก็บค่าตัวเลขทศนิยมได้ระหว่าง 1.5 × 10^−45 ถึง 3.4 × 10^38 มีความละเอียดของทศนิยมเจ็ดหลัก และมีค่าโดยปริยายเป็น 0.0F บรรทัด 9 คือคำสั่งแสดงผลัพธ์ที่คอนโซล ผลลัพธ์ที่ได้เมื่อรันโปรแกรมคือ 43.27 โปรดสังเกตการใส่ตัวอักษร F ไว้หลังตัวเลขที่กำหนดค่าในบรรทัดที่ 8 ซึ่งทำหน้าที่บอกให้คอมไพเลอร์รู้ว่าเป็นค่าแบบ float
• บรรทัด 10 ประกาศตัวแปรชนิด double  ซึ่งมีขนาดใหญ่กว่า float สองเท่าคือหกสิบสี่บิต เก็บค่าตัวเลขทศนิยมได้ระหว่าง 5.0 × 10^−324 ถึง 1.7 × 10^308 มีความละเอียดของทศนิยมสิบห้าหลัก และมีค่าโดยปริยายเป็น 0.0D บรรทัด 11 คือคำสั่งแสดงผลัพธ์ที่คอนโซล ผลลัพธ์ที่ได้เมื่อรันโปรแกรมคือ -11092.53 โปรดสังเกตการใส่ตัวอักษร D ไว้หลังตัวเลขที่กำหนดค่าในบรรทัดที่ 10 ซึ่งทำหน้าที่บอกให้คอมไพเลอร์รู้ว่าเป็นค่าแบบ double
• บรรทัด 12 และ 13 ประกาศตัวแปรชนิด char  ซึ่งมีขนาดสิบหกบิต เก็บค่าตัวอักษรได้ระหว่าง U+0000 ('\u0000') ถึง U+FFFF ('\uffff')  และมีค่าโดยปริยายเป็น ‘\0’ บรรทัด 14 และ 15 คือคำสั่งแสดงผลัพธ์ที่คอนโซล ผลลัพธ์ที่ได้เมื่อรันโปรแกรมคือ B และ x ตามลำดับ โปรดสังเกตบรรทัด 12 คือการกำหนดค่าโดยอ้างรหัส Unicode ส่วนบรรทัด 13 คือการกำหนดค่าด้วยการใส่ตัวอักษรโดยตรง
• บรรทัด 16 ประกาศตัวแปรชนิด decimal  ซึ่งมีขนาดร้อยยี่สิบแปดบิต เก็บค่าตัวเลขทศนิยมได้ระหว่าง –7.9 × 10^−28 ถึง 7.9 × 10^28 มีความละเอียดของทศนิยมยี่สิบแปดหลัก และมีค่าโดยปริยายเป็น 0.0M บรรทัด 17 คือคำสั่งแสดงผลัพธ์ที่คอนโซล ผลลัพธ์ที่ได้เมื่อรันโปรแกรมคือ 53005.25 โปรดสังเกตการใส่ตัวอักษร M ไว้หลังตัวเลขที่กำหนดค่าในบรรทัดที่ 16 ซึ่งทำหน้าที่บอกให้คอมไพเลอร์รู้ว่าเป็นค่าแบบ decimal

คุณสมบัติของอินเดกซ์เซอร์ (Indexer)

• เป็นกลไกที่ช่วยให้เราอ้างถึงกลุ่มข้อมูลในออพเจ็กต์โดยใช้ดรรชนีคล้ายอาร์เรย์
• การนิยามอินเดกซ์เซอร์เราจะใช้คำเฉพาะ this 
• มีตัวเก็ตเตอร์และตัวเซตเตอร์แบบเดียวกับพรอพเพอร์ตี
• เราสามารถเรียกหาค่าที่ส่งมายังเซตเตอร์ได้โดยผ่านคำเฉพาะ value
• กำหนดดรรชนีได้ตามใจเรา ไม่ต้องเป็นเลขจำนวนเต็มก็ได้ 
• เราสามารถโอเวอร์โหลดอินเดกซ์เซอร์ได้
• มีพารามิเตอร์ได้มากกว่าหนึ่ง เช่น มีพารามิเตอร์สองตัวเพื่ออ้างถึงอาร์เรย์สองมิติ 

ข้อสังเกตุของ Indexer

1. เอกเซสโมดิไฟเออร์ต้องเป็นพับลิกเช่นเดียวกับพอร์พเพอร์ตี
2. ตำแหน่งที่ควรจะเป็นชื่อของอินเดกซ์เซอร์ให้ใช้คำเฉพาะ this
3. หลังชื่อตามด้วยพารามิเตอร์ที่มีวงเล็บเหลี่ยมแทนที่จะเป็นวงเล็บธรรมดาอย่างในนิยามฟังก์ชัน
4. บรรทัดที่ 13 คือเกตเตอร์ทำหน้าที่นำข้อมูลจากตัวแปร arr ตามตำแหน่งที่ระบุโดยดรรชนี ส่งไปยังโค้ดที่เรียกหาอินเดกซ์เซอร์
5. บรรทัดที่ 14 คือเซตเตอร์ทำหน้าที่นำข้อมูลจากโค้ดภายนอกไปใส่ในตัวแปร arr ตามตำแหน่งที่ระบุโดยดรรชนี
6. โค้ดบรรทัดที่ 18 ถึง 26 คือนิยามคลาส Program ซึ่งมีเมธอด Main อันมีโค้ดที่เราจะใช้เพื่อทดสอบการทำงานของอินเดกซ์เซอร์ โค้ดบรรทัด 22 สร้างออพเจ็กต์ชื่อ MySc จากคลาส SampleCollection บรรทัด 23 คือการส่งค่าไปยังออพเจ็กต์โดยใช้อินเดกซ์เซอร์ ข้อความ Hello, World จะไปที่บรรทัด 14 และกลายเป็นค่าของ value ซี่งจะถูกนำไปใส่ในอาร์เรย์ arr ตำแหน่งที่ศูนย์ โปรดสังเกตว่าโค้ดบรรทัดที่ 23 มีหน้าตาเหมือนการกำหนดค่าให้แก่สตริงอาร์เรย์ไม่มีผิดเพี้ยน สุดท้ายโค้ดบรรทัด 24 สาทิตการอ่านค่าจากออพเจ็กต์โดยใช้อินเดกซ์เซอร์ซึ่งก็มีหน้าตาเหมือนการอ่านค่าจากอาร์เรย์เช่นเดียวกัน
    

บ่อยนักที่เราต้องการอินเดกซ์เซอร์แบบง่าย ๆ ที่ไม่มีตรรกะใด ๆ อยู่ภายในเกตเตอร์และเซตเตอร์เลย การที่ต้องเขียนเกตเตอร์และเซตเตอร์อย่างเต็มยศจะยืดเยื้อเกินกว่าเหตุ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีอินเดกซ์เซอร์อย่างนี้จำนวนมาก เพื่ออำนวยความสะดวกและลดภาระของนักพัฒนาฯ ผู้สร้างภาษาซีชาร์ปจึงปรับปรุง (เริ่มจากเวอร์ชั่นหกเป็นต้นมา) ให้นักเขียนโค้ดสามารถใช้ “เอกซ์เพรสชันบอร์ดี” (Expression body) ร่วมกับอินเดกซ์เซอร์ได้ด้วย ซึ่งมีผลทำให้นิยามของอินเดกซ์เซอร์กะทัดรัดมากขึ้น คือเหลือเพียงบรรทัดเดียว
ในโค้ดตัวอย่างแสดงวิธีนิยามและใช้งานอินเดกซ์เซอร์แบบใช้เอกซ์เพรสชันบอร์ดี บรรทัด 4 ถึง 19 คือนิยามคลาส SampleCollection ซึ่งเป็นคลาสที่เราจะใส่นิยามอินเดกซ์เซอร์แบบใช้เอกซ์เพรสชันบอร์ดี บรรทัด 7 ประกาศตัวแปรอาร์เรย์ที่มีดาต้าไทป์เป็นเจนเนอริก นี่เทียบได้กับการประกาศตัวแปรแบบแบกกิงฟิลด์ (backing field) ที่ใช้งานร่วมกับพรอพเพอร์ตี เพราะเราจจะใช้อินเดกซ์เซอร์รับส่งข้อมูลกับมัน บรรทัด 11 คือนิยามของอินเดกซ์เซอร์ โปรดสังเกตตัวกระทำ => ซี่งทำให้บรรทัดคำสั่งนี้มีภาวะเป็นเอกซ์เพรสชันบอร์ดี
สิ่งที่น่าสังเกตอีกอย่างในตัวอย่างโค้ดนี้คือนิยามอินเดกซ์เซอร์แบบใช้เอกซ์เพรสชันบอร์ดีนี้ ไม่มีโค้ดส่วนเกตเตอร์ ทำให้มันอยู่ในสภาพอ่านได้เท่านั้น ซึ่งจะมีประโยชน์เมื่อเราไม่ต้องการให้โค้ดนอกมาเปลี่ยนแปลงภาวะของออพเจ็กต์ได้โดยตรง ซึ่งในตัวอย่างนี้โค้ดนอกจะเปลี่ยนค่าของออพเจ็กต์ได้โดยอ้อมผ่านเมธอด Add() (ที่นิยามไว้ในคลาส SampleCollection บรรทัดที่ 13 ถึง) 18 เท่านั้น