การเขียนโปรแกรมแบบวัตถุวิธีในภาษาซีชาร์ป (OOP with C#) ตอนที่ 2

• วัตถุวิธีซีชาร์ป: ตอน คลาส

ในบทความตอนที่ผ่านมา ผู้เขียนได้แนะนำหลักการเขียนโปรแกรมแบบวัตถุวิธี (Object Oriented Programming) ในภาษาซีชาร์ปอย่างกว้าง ๆ
เพื่อให้เห็นภาพรวม ต่อไปนี้ผู้เขียนจะลงรายละเอียดเริ่มจากหัวข้อเอนแคปซูเลชัน โดยจะอธิบายเรื่องคลาสให้ละเอียดมากยิ่งขึ้น

• นิยามคลาส

คลาสเป็นสิ่งสำคัญมากที่สุดอย่างหนึ่งในหลักการเอนแคปซูเลชัน การเขียนโปรแกรมแบบวัตถุวิธีเราจำเป็นจะต้องสร้างวัตถุ (ออพเจ็กต์)

คลาสคือโค้ดที่เราใช้สร้างออพเจ็กต์ ถ้าเปรียบว่าออพเจ็กต์คือบ้านคลาสก็เทียบได้กับพิมพ์เขียว ก่อนที่เราจะสร้างบ้าน
เราจำเป็นจะต้องเขียนแบบหรือออกแบบ ผลลัพธ์จากการออกแบบคือเอกสารแผนภูมิ (ที่เรียกว่าพิมพ์เขียว)
ซึ่งระบุว่าบ้านที่จะสร้างมีคุณสมบัติอย่างไร อาทิ มีกี่ชั้น กี่ห้องนอน กี่ห้องน้ำ

สิ่งสำคัญคือพิมพ์เขียวนี้จะต้องระบุรายละเอียดทุกอย่างลงไปจนถึงสิ่งที่ปลีกย่อยอย่างที่สุด
อาทิ ห้องน้ำมีหน้าต่างหรือไม่ ถ้ามี ๆ กี่บาน อยู่ที่ตำแหน่งใด เป็นหน้าต่างแบบไหน ประตูห้องน้ำเป็นอย่างไรเปิดเข้าหรือเปิดออก
ชักโครกหันไปทางทิศใด ตั้งอยู่ตำแหน่งใดในห้อง ห่างจากอ่างล้างหน้ากี่เซนติเมตร ท่อน้ำดีน้ำเสียมีขนาดเท่าใด ให้เดินลักษณะอย่างไร ฯลฯ

พิมพ์เขียวนี้ได้มาจากการพูดคุยกันระหว่างเจ้าของบ้านกับผู้รับเหมาก่อสร้าง
การสร้างบ้านใช้พิมพ์เขียวหลายแผ่น แต่ละแผ่นแสดงรายละเอียดแต่ละจุด (เช่นแผ่นหนึ่งแสดงเฉพาะครัว)
และมีพิมพ์เขียวกลางที่แสดงทั้งหมด

ในการออกแบบซอฟต์แวร์ที่มีขนาดใหญ่ บ่อยครั้งที่จะต้องมีคลาสจำนวนมาก (หลักร้อยหรือพัน) จำเป็นต้องใช้ผู้เขียนโค้ดหลายคนช่วยกันทำ
การมีคลาสจำนวนมากที่ทำงานร่วมกัน จำเป็นจะต้องมีแผนภูมิแสดงความสัมพันธ์ระหว่างคลาสเรียกว่า แผนภูมิยูเอ็มแอล (Unified Modeling Language)
ที่ผู้เขียนจะนำเสนอในบทความตอนต่อ ๆ ไป ส่วนบทความตอนนี้จะมุ่งความสนใจเฉพาะคลาส ๆ เดียวที่เทียบได้กับพิมพ์เขียวในระดับล่างสุดหนึ่งแผ่น

• สองออพเจ็กต์หนึ่งคลาส

เมื่อได้พิมพ์เขียวที่ถูกต้องสมบูรณ์แล้ว เราสามารถใช้มันสร้างบ้านได้หนึ่งหลัง หรือจะสร้างจำนวนร้อยหลังเป็นหมู่บ้านเลยก็ได้
โดยใช้พิมพ์เขียวเพียงชุดเดียวเท่านั้น ในทำนองเดียวกันเมื่อท่านเขียนโค้ดนิยามคลาสแล้ว ท่านสามารถนำคลาสไปใช้สร้างออพเจ็กต์เดียว หรือจะสร้างเป็นร้อยออพเจ็กต์ก็ได้

ทุกออพเจ็กต์ที่ท่านสร้างจะมีหน้าตาเหมือนกันหมด มีความสามารถเท่ากัน และมีสมาชิกเท่ากัน ที่ไม่เหมือนกัน คือค่าของข้อมูลที่มันเก็บอยู่
ออพเจ็กต์แต่ละตัวจะมีค่าภายในไม่เหมือนกันและมีตำแหน่งที่เก็บค่าที่ว่านี้ภายในหน่วยความจำคนละตำแหน่งกันแยกต่างหากจากกัน

โค้ดบรรทัดที่ 5 ถึง 8 คือนิยามคลาสชื่อ Foo ที่มีสมาชิกเพียงตัวเดียวเป็นดาต้าฟิลด์แบบพับลิกชื่อ bar
โดยในตัวอย่างนี้เราจะใช้มันเก็บข้อมูลประจำออพเจ็กต์ โค้ดที่นำคลาสนี้ไปสร้างเป็นออพเจ็กต์คือบรรทัดที่ 13 และ 14
สาเหตุที่ผู้เขียนใส่ไว้ที่นั่นเพราะเมธอด Main เป็นเมธอดพิเศษที่จะเริ่มต้นทำงานโดยอัตโนมัติเมื่อเรารันโปรแกรม ทำให้เราได้ออพเจ็กต์สองตัว 

เราสามารถอ้างถึงออพเจ็กต์ตัวนี้ได้โดยผ่านตัวแปรชื่อ myFoo1 ซึ่งมีชนิดเป็น Foo
และในทำนองเดียวกันเราสามารถอ้างอิงออพเจ็กต์ตัวที่สองได้โดยผ่านตัวแปรชื่อ myFoo2 ซึ่งมีชนิดเป็น Foo เช่นกัน

เมื่อโค้ดบรรทัดที่ 13 และ 14 ทำงานแล้วจะเกิดออพเจ็กต์ขึ้นสองตัวที่เรามองไม่เห็น ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน
คำสั่งที่ทำให้เกิดออพเจ็กต์คือคำสั่ง new เมื่อคอมไพเลอร์พบคำสั่งนี้ มันจะจัดสรรพื้นที่ในหน่วยความจำไว้เก็บค่าต่าง ๆ ของออพเจ็กต์
เมื่อกระบวนการนี้พ้นไปจะทำให้มีออพเจ็กต์ใหม่ถือกำเนิดขึ้น
เมื่อออพเจ็กต์ถูกสร้างขึ้นแล้วมันจะดำรงอยู่ไปตลอด จนกว่าท่านจะปิดโปรแกรม หรือไม่มีโค้ดส่วนใดอ้างถึงมันอีก

จากนั้นมันจะถูกนำไปสู่ขั้นตอนการทำลายโดยขบวนการชื่อ “การ์เบจคอลเลคเตอร์” (garbage collector)
การ์เบจคอลเลคเตอร์เป็นคุณสมบัติที่พบในภาษาที่ได้รับความนิยมหลายภาษา อาทิ จาวา ไพธอน และซีชาร์ป การ์เบจคอลเลคเตอร์เป็นสิ่งน่าสนใจกล่าวถึง
แต่เนื่องจากมีรายละเอียดมาก ผู้เขียนจึงขอยกยอดไปเขียนเป็นอีกบทความหนึ่งในโอกาสต่อไป

• ออพเจ็กต์พอยน์เตอร์

เพื่อให้เรื่องที่ยาวสั้นเข้า และเพื่อความสะดวกในการอ้างถึง ต่อไปนี้ผู้เขียนจะพูดถึงตัวแปรที่ใช้อ้างอิงออพเจ็กต์ราวกับว่ามันคือตัวออพเจ็กต์เอง
อย่างเช่นแทนที่จะพูดว่า “ออพเจ็กต์ที่อ้างถึงโดยตัวแปร myFoo1” ผู้เขียนจะพูดว่า “ออพเจ็กต์ myFoot1” ซึ่งกระชับกว่า
แต่ขอให้ท่านระลึกไว้เสมอว่าอันที่จริงแล้ว myFoot1 เป็นแค่ตัวแปรไม่ใช่ออพเจ็กต์ เป็นตัวแปรที่มีภาวะคล้ายตัวแปรชี้วัตถุ (Object pointer variable ออพเจ็กต์พอยน์เตอร์วาริเอเบิ้ล) ในภาษาซีพลัสพลัส

โค้ดบรรทัดที่ 15 กำหนดค่า 123 ให้แก่ตัวแปร myFoo1.bar สัญลักษณ์จุดบอกให้รู้ว่าสิ่งที่อยู่ทางขวาของจุดเป็นสมาชิกของสิ่งที่อยู่ทางซ้ายของจุด
ในกรณีนี้ตัวแปร bar เป็นสมาชิกของออพเจ็กต์ myFoo1 โค้ดบรรทัดที่ 16 ทำอย่างเดียวกันกับออพเจ็กต์อีกตัวหนึ่งด้วยค่า 456 โค้ดบรรทัดที่ 17 และ 18 แสดงค่าของ bar ในออพเจ็กต์ที่หนึ่งและที่สองตามลำดับ

เนื่องจาก bar ในบรรทัดที่ 17 กับ bar ในบรรทัดที่ 18 เป็นตัวแปรคนละตัวกัน ดังนั้นการกำหนดค่าหรือการเปลี่ยนแปลงค่าของ myFoo1.bar ย่อมไม่มีผลกับ myFoo2.bar ในทางใด ๆ ทั้งสิ้น
โค้ดบรรทัดที่ 19 เปลี่ยนแปลงค่า myFoo1.bar (ตัวกระทำ ++ ทำหน้าที่เพิ่มค่าของตัวแปรขึ้น 1)
และโค้ดบรรทัดที่ 20 และ 21 แสดงค่าของ bar อีกครั้ง ผลลัพธ์คือค่าของ myFoo1.bar จะเพิ่มขึ้นจากเดิม ขณะที่ค่าของ myFoo2.bar ไม่เปลี่ยนแปลง

• มัลติเพิลอินสแตนซ์

การสร้างออพเจ็กต์จากคลาสเรียกว่า อินสแตนทิเอท (instantiate โปรดสังเกตว่าคำนี้มีรูปกับเสียงแปลกกัน
เสียงคือ อินสแตนชิเอท) ลองนึกภาพว่าท่านคลิกที่ไอคอนโน้ตแพดในเมนูสตาร์ทในระบบปฏิบัติการวินโดวส์
ท่านเห็นโปรแกรมโน้ตแพดเปิดขึ้น นี่คือการอินสแตนทิเอท หากท่านเปิดโปรแกรมโน้ตแพดหนึ่งอันเรียกว่าอินสแตนซ์แรก

หากท่านคลิกที่ไอคอนโน้ตแพดอีกครั้ง ท่านจะเห็นโปรแกรมโน้ตแพดเปิดขึ้นอีกหนึ่งอันเรียกว่าอินสแตนซ์ที่สอง
หากท่านคลิกที่ไอคอนโน้ตแพดเรื่อยไปท่านก็จะได้อินสแตนซ์ของโปรแกรมโน้ตแพดมากขึ้นเรื่อย เทียบได้กับการสร้างออพเจ็กต์จำนวนมากจากคลาสเพียงคลาสเดียว (Multiple instantiate)  

ตัวอย่างโค้ดโปรแกรมที่สองแสดงการทำมัลติเพิลอินสแตนทิเอทโดยการสร้างออพเจ็กต์สิบตัวจากคลาสหนึ่งคลาส  เพื่อไม่ให้โค้ดตัวอย่างยาวเกินไป
และเพื่อให้สามารถอ้างถึงออพเจ็กต์แต่ละอิสแตนท์ได้ง่าย ผู้เขียนจะสร้างออพเจ็กต์โดยการวนซ้ำ แล้วนำออพเจ็กต์ทั้งหมดใส่ไว้ในลิสต์
ซึ่งเป็นโครงสร้างข้อมูลแบบลิงค์ลิสต์ (linked list คล้ายๆ อาร์เรย์แต่เพิ่มลดหน่วยได้อย่างมีพลวัต)

เมื่อท่านต้องการอ้างถึงออพเจ็กต์ที่เก็บไว้ภายในลิสต์ ท่านสามารถอ้างถึงโดยใช้ตัวเลขดรรชนี
โค้ดบรรทัดที่ 11 ถึง 15 คือนิยามคลาส Vector ซึ่งเป็นคลาสที่เราจะนำไปใช้สร้างออพเจ็กต์ในตัวอย่างนี้
เวกเตอร์ในคณิตศาสตร์จะมีค่าสองอย่างคือขนาดและทิศทาง ในคลาส Vector

ผู้เขียนจึงใส่ตัวแปรแบบฟิลด์ไว้สองตัวคือ magnitude ทำหน้าที่เก็บขนาด และ direction ทำหน้าที่เก็บทิศทาง เพื่อให้โค้ดง่ายที่สุด
ผู้เขียนกำหนดให้ฟิลด์ทั้งสองเป็นแบบ public และเพื่อให้โค้ดมีขนาดสั้นที่สุดจึงไม่ใส่นิยามเมธอดหรือสมาชิกอื่นใด
คลาสนี้จึงมีลักษณะคล้ายสตรัคเจอร์ (Structure หรือไทป์ชื่อ Struc)

• คลาสภายในคลาส

โปรดสังเกตว่าผู้เขียนใส่นิยามคลาส Vector ไว้ภายในนิยามคลาส Program ทำให้มันมีฐานะเป็นสมาชิกของคลาส Program ซึ่งเป็นเรื่องปรกติที่ทำได้
เพราะสมาชิกของคลาสนอกจากกจะเป็นฟิลด์ พร็อพเพอร์ตี และเมธอดแล้ว ยังอาจเป็นคลาสเองด้วยก็ได้

การที่เขียนเช่นนี้เพียงเพื่อจะแสดงให้เห็นว่าเราสามารถทำคลาสซ้อนคลาสได้ แต่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับประเด็นที่กำลังอธิบายในหัวข้อนี้  
(ดูรายละเอียดเรื่องสมาชิกของคลาสในหัวข้อถัดไป) ถ้าผู้เขียนใส่นิยามคลาส Vector ไว้นอกนิยามคลาส Program ก็จะมีผลลัพธ์แบบเดียวกัน

โค้ดบรรทัดที่ 18 สร้างลลิสต์ที่เราจะใช้เก็บออพเจ็กต์สิบตัว คำว่า List เป็นคลาสในเนมสเปส System.Collections.Generic
เนื่องจากมันเป็นเจนเนอริก จึงสามารถนำไปใช้กับไทป์อะไรก็ได้ รวมถึงไทป์ Vector ที่เรานิยามขึ้นในโปรแกรมนี้ด้วย จากนี้ไปเราจะอ้างถึงลิสต์นี้ได้โดยใช้ตัวแปร myList
โค้ดภายในลูป for บรรทัดที่ 19 ถึง 27 ทำหน้าที่สามอย่าง

1. สร้างออพเจ็กต์จากคลาส Vector (บรรทัดที่ 21)
2. กำหนดค่าให้ magnitude และ direction (บรรทัดที่ 23,24)
3. นำออพเจ็กต์ไปใส่ในลิสต์(บรรทัดที่ 21)

โปรดสังเกตว่าค่าที่ผู้เขียนกำหนดให้กับ magnitude และ direction ไม่ได้มีความหมายพิเศษอะไร
เป็นเพียงตัวเลขในลูปเพิ่มค่าของตัวแปร i เพื่อไม่ให้ซ้ำกันเท่านั้น ส่วนการนำออพเจ็กต์ไปใส่ในลิสต์ทำได้โดยใช้เมธอด Add
ซึ่งเป็นเมธอดภายในคลาส List ทำหน้าที่เพิ่มออพเจ็กต์เข้าสู่ตัวมัน
(อย่าลืมว่าออพเจ็กต์ไม่ได้เข้าไปอยู่ในลิสต์จริง ๆ  สิ่งที่เข้าไปเก็บเป็นเพียงค่าอ้างอิงออพเจ็กต์เท่านั้น) ดังนั้น myList จึงมีภาวะคล้าย “ออพเจ็กต์พอยน์เตอร์อาร์เรย์” (Array of object pointer) ในภาษาซีพลัสพลัส

สุดท้ายโค้ดภายในลูป for บรรทัดที่ 28 ถึง 33 ทำหน้าที่แสดงค่าของสิ่งที่เก็บอยู่ในลิสต์ ซึ่งก็คือออพเจ็กต์ที่ถูกสร้างจากคลาส Vector 
โปรดสังเกตว่าเราอ้างถึงออพเจ็กต์ในลิสต์โดยใช้ตัวเลขดรรชนี [i] ได้เหมือนอาร์เรย์
ในกรณีนี้เราต้องการอ้างถึงดาต้าฟิลด์ซึ่งเป็นสมาชิกของออพเจ็กต์ ก็ทำได้โดยใส่จุดหลังวงเล็บเหลี่ยมดรรชนี แล้วใส่ชื่อสมาชิกของออพเจ็กต์ได้โดยตรง

• สมาชิกของคลาส

สมาชิกของคลาสคือหน่วยต่าง ๆ ที่เราประกาศไว้ภายในคลาส สมาชิกของคลาสอาจเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งหรือหลาย ๆ อย่างรวมกันตามรายการต่อไปนี้

• ตัวแปร ตัวคงค่า ดาต้าฟิลด์ เป็นสมาชิกทำหน้าที่เก็บข้อมูลของออพเจ็กต์
• พร็พเพอร์ตี เป็นสมาชิกที่ทำหน้าที่รับส่งค่ากับดาต้าฟิลด์
• เมธอด เมธอดคอนสทรักเตอร์ เมธอดเดสทรักเตอร์ คือโค้ดที่เป็นฟังก์ชันของออพเจ็กต์
• อีเวนต์ ทำหน้าที่กำหนดตัวแจ้งเหตุการณ์ของคลาส บางครั้งจะใช้ร่วมกับดีลิเกต เพื่อให้โค้ดที่นำคลาสนี้ไปสร้างออพเจ็กต์ (โค้ดส่วนไคลแอนด์) สามารถรับการแจ้งเหตุจากออพเจ็กต์ได้

• คลาสโมดิไฟเออร์

เราสามารถจำกัดการเข้าถึงหรือจำกัดการปรับเปลี่ยนภาวะของคลาสได้โดยใช้สิ่งที่เรียกว่า คลาสโมดิไฟเออร์ (class modifier)

คลาสโมดิไฟเออร์เป็นแค่คำสั่งหรือคีย์เวิร์ดเดี่ยว ๆ ที่เราเขียนใส่ไว้นำหน้าชื่อคลาสตอนเขียนนิยามคลาส
เพื่อบอกให้คอมไพเลอร์รู้ว่าเราต้องการให้คลาสนี้มีภาวะอย่างไร ยกตัวอย่างเช่น หากเราใส่คำว่า public ไว้นำหน้านิยามคลาส จะมีผลให้คอมไพเลอร์รู้ว่าคลาสนั้นไม่มีข้อจำกัดในการเข้าถึง
นั่นคือโค้ดใด ๆ ก็ตามสามารถมองเห็นและเรียกใช้คลาสนั้นได้ แม้กระทั่งโค้ดที่อยู่ต่างเนมสเปสหรือเอสเซมบลี้

โค้ดในโปรแกรมที่สามแสดงตัวอย่างคลาสโมดิไฟเออร์ บรรทัดที่ 15 เป็นตัวอย่างการไม่ใส่คลาสโมดิไฟเออร์

หากท่านทำเช่นนั้นคอมไพเลอร์จะถือว่าคลาสนั้นมีคลาสโมดิไฟเออร์เป็นแบบ private ไปโดยปริยาย
protected กำหนดให้เข้าถึงได้เฉพาะจากโค้ดภายในคลาสลูก internal เข้าถึงได้จากเฉพาะจากโค้ดในเอสเซมบลี้เดียวกัน abstract และ sealed เป็นเรื่องที่ผู้เขียนจะพูดถึงในหัวข้ออินเฮียริแตนซ์
ส่วน static มีผลทำให้คลาสนั้นกลายเป็นสแตติกคลาสที่ผู้เขียนอธิบายในหัวข้อถัดไป

• สแตติกคลาส

ในหัวข้อคลาสโมดิไฟเออร์ผู้เขียนบอกว่ามีโมดิไฟเออร์ชื่อ static ในหัวข้อนี้ผู้เขียนจะอธิบายรายละเอียดของโมดิไฟเออร์นี้
คำว่า static เมื่อนำไปใส่ไว้หน้านิยามคลาสจะมีผลให้คลาสนั้นกลายเป็น “สแตติกคลาส”
สแตติกคลาส (Static Class) คือคลาสที่เราสามารถเรียกใช้งานมันได้โดยตรง ไม่ต้องนำไปใช้สร้างออพเจ็กต์
ตรงกันข้ามกับคลาสชนิดอื่น ๆ ที่ต้องนำไปใช้สร้างออพเจ็กต์ ไปใช้โดยตรงไม่ได้ (เราเรียกคลาสแบบนั้นว่า “อินสแตนซ์คลาส” Instance Class)

โค้ดในโปรแกรมที่สี่ (รูปสุดท้าย) แสดงความแตกต่างระหว่างอินสแตนซ์คลาสและสแตติกคลาส
โค้ดบรรทัดที่ 17 ถึง 20 คือนิยามอินสแตนซ์คลาสชื่อ foo มีสมาชิกอยู่ตัวเดียวคือ a โค้ดบรรทัดที่ 29 นำ foo ไปสร้างออพเจ็กต์ myFoo
บรรทัดที่ 30 เปลี่ยนแปลงค่าของตัวแปรสมาชิกของ myFoo ชื่อ a 

โค้ดบรรทัดที่ 21 ถึง 24 คือนิยามสแตติกคลาสชื่อ bar มีสมาชิกอยู่ตัวเดียวคือ b
โค้ดบรรทัดที่  31 สาทิตการเปลี่ยนแปลงค่าของตัวแปรสมาชิกนี้ได้โดยไม่ต้องนำ bar ไปสร้างออพเจ็กต์ก่อน

• ประโยชน์ของแสตติกคลาส

การใช้สแตติกคลาสเป็นเรื่องปรกติที่พบได้ทั่วไป แม้กระทั่งในดอตเน็ตเฟรมเวิร์คก็มีสแตติกคลาสเต็มไปหมด
ยกตัวอย่างเช่นโค้ดบรรทัดที่ 32 เราเรียกใช้เมธอด Abs ของคลาส Math ได้โดยไม่ต้องสร้างออพเจ็กต์จากคลาสนี้ไว้ก่อนเพราะคลาส Math เป็นสแตติกคลาสที่อยู่ในดอตเน็ตเฟรมเวิร์ค
โปรดสังเกตว่าสมาชิกของสแตติกคลาสก็จำเป็นจะต้องมีโมดิไฟเออร์เป็น static ด้วยเช่นกัน
โค้ดบรรทัดที่ 23 เรากำหนดให้ตัวแปร b มีโมดิไฟเออร์เป็น static ข้อจำกัดนี้บังคับเฉพาะกับสมาชิกของคลาสเท่านั้น

สมมุติว่าเรามีเมธอดอยู่ภายในคลาส bar เมธอดนั้นก็ต้องมีโมดิไฟเออร์เป็น static ด้วย แต่ตัวแปรภายในเมธอดนั้นไม่จำเป็นต้องเป็น static
ท่านสามารถกำหนดให้มันมีโมดิไฟเออร์เป็นแบบใดก็ได้

ประโยชน์อีกอย่างหนึ่งของสแตติกคลาสคือทำให้เรามีตัวแปรหรือตัวคงค่าที่โค้ดหลาย ๆ แห่งสามารถใช้งานร่วมกันได้
การทำเช่นนี้เหมือนการใช้ตัวแปรแบบโกบัล (Global variable) ซึ่งเป็นหลักการที่หากนำมาใช้ด้วยความระมัดระวังจะเพิ่มประสิทธิภาพได้

ยกตัวอย่างเช่นโค้ดบรรทัดที่ 31 อ้างถึงตัวแปร b ในคลาส bar ได้โดยใส่ชื่อคลาส ตามด้วยเครื่องหมายจุด ตามด้วยชื่อตัวแปร โค้ดในส่วนอื่น ๆ ที่อยู่ภายในเนมสเปสเดียวกันนี้สามารถอ้างถึงตัวแปรนี้ได้ด้วยวิธีการเดียวกันนี้ทุกแห่ง